«Πρωτομαγιά-Αστρομαγεία»
Από την Δήμητρα Μπενίση
Νάτην η πρώτη ημέρα του Μαγιού. Ολόφωτη, χαρούμενη, ευωδιασμένη. Τι κι αν οι άνθρωποι είναι σε μεγάλο βαθμό κορωνοκλεισμένοι ακόμα; Η φύση κάνει τη δουλειά της. Τα δέντρα ανθίζουν, τα πουλάκια ζευγαρώνουν, τα άστρα πάντα ταξιδεύουν στον ουρανό. Καθόλου τυχαίο που αποκαλούμε την εποχή αυτή Φουσκοδεντριά. Θέλουμε, δεν θέλουμε η φύση μας καλεί να αναζητήσουμε ένα ταίρι και να τρέξουμε με τις κοτσίδες μας λυμένες στα δροσερά λιβάδια, να τσακώσουμε το Μάη.
Έρχεται, λοιπόν, ο ουρανός με τα άστρα του και βάζει τα ουράνια σώματα να καθρεφτιστούν στη Γη μας. Ζευγάρια ουράνια το λοιπόν.
Ένας Ήλιος και μια Σελήνη σε τρίγωνο, ωραία σύνδεση γεμάτη υποσχέσεις, προσδοκίες, χαρές πανηγύρια και λες… ώφου ώφου, χαμός θα γίνει, θα βογκήξουν τα… χορτάρια. Χμ, για να σε δω κάβουρα να πορπατάς στα κάρβουνα! Η Αφροδίτη να έχει στριμωχτεί με τον Άρη σε μισό τετράγωνο – ζόρικη κατάσταση για τους δύο θεϊκούς και ουράνιους εραστές – έτοιμοι να αρπαχτούν μαλλί με μούσι, και δεν ξέρουν και το γιατί. Και τον ίδιο Άρη να είναι σε αντίθεση με την κυρά Σελήνη που κάνει ένα περασματάκι στο ζώδιο του αυστηρού Αιγόκερω, το μέγαρο να πούμε του Άρη. Ενώ αυτός έχει απλώσει την αρίδα ντερμπεντέρικα στον Καρκίνο, στο σπίτι της Σελήνης δηλαδή – εντελώς νιανιά κατάσταση για τον βαρβατοάρη, εξ’ ου και βαριέται να κουνηθεί. Εμ δεν το λες και τη χαρά της ζωής.
Ο Ήλιος στον Ταύρο ψιλοτσουρουφλάει την Αφροδιτούλα που είναι σχετικά κοντά του, καίγεται το μέσα της, θέλει να αρπάξει τον Άρη από την κοτσίδα της περικεφαλαίας και να τον τραβήξει στα λιβάδια που λέγαμε. Την φουντοκωλιάζει κι ο Πλούτωνας με τριγωνάκι από τις εσχατιές του Αιγόκερω – δεν βαστιέται και του λόγου του, θέλει να πάει μια ώρα αρχύτερα στον Υδροχόο. Νιώθει κι αυτή πιο έντονη την επιθυμία να ενωθεί με το αγόρι της, θέλει να τον κάνει να την κυνηγήσει, να τη διεκδικήσει, να την καλομάθει. Είναι στον καιρό της, είναι και στην κυριαρχία της στον Ταύρο, άντε μάζεψέ την. Και πάει η έρμη να του τριφτεί λιγουλάκι μπας και ξεχάσουν τους καβγάδες, έτσι για να ξεκινήσει παιχνίδι, αλλά πού αυτός! Στον Καρκίνο νανουρίζεται μαχμουρλίδικα, του ‘ρχεται μια πτώση, μια υπνηλία, μια ψιλοχοντροβαρεμάρα. Είχανε τσακωθεί και λίγο νωρίτερα με την Αφροδίτη που του έβαλε τις φωνές ότι όταν πηγαίνει στον Καρκίνο γίνεται ντιπ χαλβάς… Και τα βάζει με τη Σελήνη απέναντι, στον Αγόκερω.
Πού πας, ρε Καραμήτρο; Πήγες να τα βάλεις με την Πελαγία από τη Νέα Φιλαδέλφεια; Αμ τρεις άντρες έχει θάψει, εσύ θα γλυτώσεις; Τον έχει, που λέτε, απέναντι τον Αρούλη η Σελήνη, με τα χέρια της στη μέση σαν τη στάμνα κι έτοιμη για καβγά, του κάνει μούτρα η Αφροδίτη από δίπλα που τον θέλει, αλλά όχι δεν θα του περάσει αυτουνού του μπάμια… που να αντέξει ο δόλιος. Του δίνει κι ένα τρίγωνο -όχι Πανοράματος, δυστυχώς – κι ο Δίας από τον υπεράνω Υδροχόο που τρέχει ντουγρού για τον Ιχθύ, του ανεβάζει την πίεση στα εικοσιδύο, κρόσσια τα νεύρα ο Άρης.
«Τι γυρεύεις στο μέγαρό μου, μωρή; Άι φύγε από κει μην έρθω και γίνει της κακομοίρας!»
«Εσύ τι ζητάς στο σπίτι μου, αρχικανίβαλε, θα μου σπάσεις τις πορσελάνες και τις έχω γυαλισμένες από τη μέρα που βολόδερνα στην Παρθένο την παστρικοθοδώρα.»
«Έτσι και δω να λείπουν τα έπαθλά μου από τις κονταρομαχίες, βρες καράβι να φύγεις.»
«Αν δω να μου έχεις λεκιάσει έστω κι ένα σεμεδάκι, που έβγαλα τα μάτια μου για να τα φκιάσω, θα μιλήσω στο Δία, και ουαί κι αλίμονό σου, κατακαημένε. Στάσου και σε δυο βδομάδες θα σε φτάσω και δεν θα βρει παπάς να θάψει.»
Ακούει από δίπλα η Αφροδίτη για μάτια βγαλμένα, της φουντώνει ο Πλούτωνας τη λίμπιντο, που θα έλεγε κι ο Φρόυντ, νάσου πάει να χουφτώσει πάλι τον Άρη, το μετανιώνει, τραβάει το χέρι της τελευταία στιγμή. Όοοχι, δεν θα του περάσει αυτουνού. Το δικό της θα περάσει. Αμ πώς!
«Άσε με κι εσύ, που όλο το νου σου στο κεχρί τον έχεις. Δεν βλέπεις που έχω καυγά με την άλλη;», τσατίζεται ο Άρης.
Η Αφροδίτη γυρίζει τη ράχη κακιωμένη κι αρχίζει να ψάχνει σύμμαχο. Βλέπει να χασμουριέται βαριεστημένα ο Ποσειδώνας στον Ιχθύ, αλλά το μάτι του ανοίγει μια στάλα όταν τη βλέπει να του γνέφει, κόμματος γαρ η θεά μας. Εκείνη τον αρχίζει στο λακριντί, από το εξαγωνάκι που φτιάχνουν, ήτοι αρχίζουν να απλώνουν τα καλλιτεχνικά τους στον ουρανό και μετράνε ποιος τα έχει μεγαλύτερα. Αμολάει ένα δεκαπεντασύλλαβο ο Ποσειδώνας, ρίχνει έναν ίαμβο η άλλη, δώστου ποίηση, δώστου πρόζα, «δοκιμάστε και αυτά τα ωραία φοντάν, αγαπητέ, μας τα έφερε η Σελήνη προ δυο εβδομάδων, όταν ήμασταν όλοι μαζεμένοι στον Κριό.» Είναι κι από κοντά ο Ερμής, που την έχει στο κατόπι την Αφροδίτη σε σύνοδο στον Ταύρο, αρχίζει τις ασκήσεις ορθοφωνίας και βγάζει ένα λόγο για το πώς να μετατρέψουμε την δυσκολία του κορονοϊού σε ευκαιρία, κι από το μπίρι μπίρι αποσυντονίζεται ο Άρης και ξεχνάει για λίγο τους τσαμπουκάδες με τη Σελήνη. Εκείνη γυρίζει προς στιγμήν να κοιτάξει την τριάδα που το έχει ρίξει στο σορολόπ’, μα αμέσως σκέφτεται πως να τον αρχίσει στις καρπαζές τον πολεμιστή σαν τον πλησιάσει σε σύνοδο μετά από δέκα-δώδεκα μέρες, αλλά…
Από το τριγωνάκι που σχηματίζει μαζί της ο Ήλιος, της κλείνει το μάτι αναπάντεχα -μεταξύ μας τον τσίγκλησε ο Ουρανός που κάνει μαζί του σύνοδο. «Άιντε μούχλα. Αφού ο Άρης και η Αφροδίτη δεν θα το δέσουν το γλυκό απόψε, κάνε τουλάχιστον εσύ το ψυχικό με την κυρά Σελήνη. Να δει κι ο κοσμάκης λίγη χαρά. Εγώ τι συμφέρον έχω; Σάμπως περνάω καλά, εδώ στον Ταύρο; Όλο στην καταπίεση με έχει. Πάμε να κάνουμε μια επανάσταση, λέω. Τσου, μου λέει, βαριέμαι κι έχω να μαγειρέψω και ψαρονέφρι με αφρό κουνουπιδιού, αγκινάρες Ιερουσαλήμ αλά κρεμ, μους από σαρδέλες παντρεμένες, με γαρνιτούρα χοχλιούς μπουρμπουριστούς. Δεν ξέρω κι εγώ πόσες χιλιάδες τόνους έχω βάλει από τότε που ήρθα εδώ χάμω.» Και γκρίνια, γκρίνια, τον ψήνει τον Ήλιο. Σου λέει κι αυτός… «Βασιλιάς είμαι, στον Ταύρο ήρθα, καλά περνάω, ας χαρώ λίγο τη ζωή, όπως λέει και το Αφροδιτάκι -αχ μανίτσα μου, τι γυναίκαρος είσαι εσύ… ας όψεται έχεις το νταλκά σου με τον ψηλό, αλλιώς…»
Βοηθάει την κατάσταση λιγάκι ο ψύχραιμος Κρόνος από την παλιά, καλή πολυθρόνα που έχει καβατζώσει στον Υδροχόο. Κινητοποιεί λίγο ακόμα τον Ήλιο με ένα τετράγωνο -ναι, δεν το ξέρατε πως το τετράγωνο δεν είναι πάντα για κακό; Βάζει και τα δυνατά του με ένα ημιεξάγωνο προς τη Σελήνη μπας και ξεμουντρουχιάσει και γελάσει λίγο το χειλάκι της, καθότι Σελήνη στον Αιγόκερω, πιο στρίντζω πεθαίνεις. Θέλει να δώσει και μια μπούφλα στον Ουρανό από το τετράγωνο που σχηματίζουν, γιατί πολύ αέρα έχει πάρει- «Καταπίεση νιώθεις μπαγασάκο στον Ταύρο ε; Πάρε κι ένα τετράγωνο από δω, να έρθεις να ισιώσεις. Κιχ μην ακούσω.» Τσατίζεται ο Ουρανός, γιατί το σπίτι του είναι στον Υδροχόο και πήγε και κατσικώθηκε ο γεροστριμμένος ο Κρόνος καταμεσής, και τον προγκάει κι από πάνω. Μα βολεμένος στον παλιό του θρόνο ο Κρόνος, σαν τον γέρο Χρόνο, ανάβει ήρεμα την πίπα του και απολαμβάνει τον αρωματικό καπνό, που σηκώνεται με το ανοιξιάτικο αεράκι προς το στερέωμα.
***
Και κάπως έτσι τράβα-σπρώξε ο Ήλιος, η Σελήνη και οι πλανήτες, αυτή την Πρωτομαγιά μας δείχνουν τις διαθέσεις τους. Θα μου πείτε τι σημαντικό έχει η Πρωτομαγιά και γιατί να μας νοιάζει τι συμβαίνει στον ουρανό; Ε, πώωως!
Όταν ο κόσμος ήταν λίγες χιλιάδες χρόνια νεώτερος, οι άνθρωποι μέτραγαν το χρόνο με τον Ήλιο και το Φεγγάρι. Η εαρινή ισημερία ήταν πολύ σημαντική στιγμή, γιατί είχαν παρατηρήσει πως από τότε η ηλιοφάνεια ξεκινούσε να αυξάνει θεαματικά. Έτσι αυτή την εποχή έσβηναν ο φόβος και το κρύο του χειμώνα. Και κοντά σε όλα αυτά, τα πάντα άνθιζαν. Τα λιβάδια, τα ζωντανά, οι άνθρωποι. Και στο μεσοδιάστημα από την εαρινή ισημερία ως το θερινό ηλιοστάσιο, κοντά σε πανσέληνο ή νέα Σελήνη γιόρταζαν την γονιμότητα. Ο κάθε λαός με το δικό του τρόπο. Δεν είναι τυχαίο που αυτόν τον καιρό πολλά πλάσματα της φύσης ζευγαρώνουν και φτιάχνουν φωλιές για τα μικρά τους. Φυσικά όχι όλα, αλλά η τάση της φύσης είναι το ζευγάρωμα. Και κάποτε αυτή η γιορτή της χαράς, του γλεντιού, του έρωτα και της δημιουργίας σταθεροποιήθηκε για πρακτικούς λόγους, στην Πρωτομαγιά.
Έτσι λοιπόν, στον ουρανό οι πλανήτες και τα Φώτα της Γης μας, δηλαδή ο Ήλιος και η Σελήνη χορεύουν με τη σειρά τους το χορό της γέννησης, της ένωσης, της δημιουργίας, της χαράς, της καρποφορίας, της απόλαυσης, της φθοράς, του θανάτου και της αναγέννησης.
Και αυτή την Πρωτομαγιά η Αστρομαγεία μας λέει πως το Αρχετυπικό Αρσενικό και Θηλυκό μπορούν να ενωθούν όπως ενώνονται ο Ήλιος και η Σελήνη, σε μια πιο συνετή φάση της ύπαρξής τους, μια φάση που μπορεί να φέρει σταθερότητα, αν είναι διανθισμένη με χιούμορ και αυτογνωσία, κι αν διαχειριστούμε σωστά τους ανταγωνισμούς που μπορεί να είναι υποσυνείδητοι, αλλά υπονομεύουν την αληθινή αγάπη και το μέλλον της ανθρωπότητας.
Ο κύκλος της ζωής είναι μέσα μας. Έτσι είναι και έξω από εμάς, στη Φύση, στον ουρανό. Όπως μέσα, έτσι κι έξω. Όπως πάνω έτσι και κάτω…
Καλή Πρωτομαγιά με ελεύθερες καρδιές!
ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ 